Bawarka z odrobiną cynamonu

Ciemność rozjaśniał jedynie płomień, który wesoło tańczył otoczony czerwonymi cegłami kominka. Pokój Życzeń odkryłem razem z Huncwotami dwa lata temu, a właściwie to Dumbledore podpowiedział nam o nim. Często spędzaliśmy w nim czas albo chowaliśmy się gdy ktoś nas ścigał. Jednak kiedy pewnego razu Lily przyszła do mnie zapłakana, chcąc się wygadać, zaprowadziłem ją do tego pokoju. Od tego czasu zawsze gdy chcieliśmy ze sobą porozmawiać sam, na sam spotykaliśmy się w Pokoju Życzeń.

Tak było też tym razem. Siedzieliśmy na starej, skórzanej kanapie, wpatrując się w ogień. Przykryci pod dwoma ciepłymi kocami, piliśmy powolnie naszą ulubioną ciepłą, słodką bawarkę z odrobiną cynamonu. Siedzieliśmy tu już od godziny, zawsze mijało trochę czasu za nim Lily otwierała się przed kimkolwiek. Gdy tylko wyszedłem z biblioteki ona wybiegła za mną krzycząc:

- Wieczorem, wiesz gdzie!

Dobrze wiedziałem, dlatego też o dziewiętnastej czekałem na nią na siódmym piętrze. Nasz Pokój Życzeń wyglądał zawsze tak samo. Niewielki pokoik pomalowany ciemną, oliwkową farbą z kominkiem wymurowanym z cegły, kanapą i kilkoma regałami, z których wysypywały się książki. Na drewnianej podłodze leżał miękki, wzorzysty dywan, a na ścianach wisiały obrazy przedstawiające martwą naturę i liczne krajobrazy. Na stoliku przed kanapą zawsze stał imbryk, z którego parowała bawarka. Oboje czuliśmy się tu dobrze, a ja w szczególności. Nieświadomie wyobraziłem sobie to pomieszczenie pierwszego razu, przywołując wspomnienie gabinetu ojca.

Mój kubek był już w połowie pusty. Spojrzałem na Lil. Ruda była jedną z tych dziewczyn, które w swej przeciętności były niezwykłe. Miała bladą cerę nacentkowaną licznymi piegami, które nadawały jej twarzy uroczy wygląd. Ruda grzywa prostych, suchych włosów zawsze okalała jej policzki, a ich kolor był tak intensywny, że od razu widać było ją z daleka. Była drobna, ale nie mogła się poszczycić specjalnie kobiecą figurą. Jakby przyjrzeć się całemu naszemu społeczeństwu było mnóstwo takich dziewczyn jak Lily Evans, jednak w Rudej było coś takiego niezwykłego, tak lilkowego, że czyniło to ją unikatową.

Wyprostowałem swoje nogi pod kocem i odezwałem się w końcu:

- Wiesz już co powiedzieć?

- To krępujące, nie wiem jak mam tobie to powiedzieć… - mruknęła, przygryzając wargę i obejmując się ramionami, jak to miała w zwyczaju gdy była smutna.

- Lil, dobrze wiesz, że jestem już dużym chłopcem i wiem na ten temat wystarczająco dużo i niczym mnie nie zaskoczysz. – powiedziałem z przekąsem, ale Lilce zaszkliły się tylko oczy. – No dalej, będzie ci lepiej.

- To twój przyjaciel, to zawsze był i będzie twój przyjaciel.

- Tak samo jak ty zawsze byłaś i będziesz moją przyjaciółką. – przypomniałem jej.

- To się w sumie zaczęło się już w grudniu. Już pół roku byliśmy razem i James zaplanował dla nas cudowny wieczór, to właśnie wtedy po raz pierwszy próbował mnie namówić na… No, ale odmówiłam mu. Wtedy jeszcze to zrozumiał, ale od tamtego momentu coraz częściej próbował się do mnie dobierać. Nie podoba mi się to i on o tym wie. Ja po prostu nie jestem gotowa i tego nie chcę! – powiedziała stanowczo. – Wraz z końcem roku minie rok jak jesteśmy razem, a ja nie jestem szczęśliwa.

- A myślisz, że mogłabyś być szczęśliwa z nim? – spytałem, będąc pewnym jakie jest rozwiązanie tego problemu. Nie wyobrażałem sobie już, że Lil i Rogacz będą tworzyli wymarzoną parę, tak jak to się kiedyś wydawało.

- Myślę, że musielibyśmy oboje się zmienić, a to nie jest chyba możliwe. – westchnęła i poprawiła swój koc. – Nie znosiłam go, a potem stał się dla mnie idealny… Czy musimy wracać do początku?

- Lil… - nie wiedziałem co powiedzieć. Przygarnąłem Rudą do siebie i pogłaskałem po rudej czuprynie. Wtuliła się we mnie i choć próbowała to ukryć, popłakała się. – Oboje znamy Jamesa nie od dziś i wiemy jaki on jest. To dobry człowiek, ma swoje wady, ale nigdy nie odmówił pomocy żadnemu z nas. Rogacz popełnia błędy i najgorsze jest to, że ich nie zauważa, może… Może powinnaś to zakończyć?

- Remi, proszę doradź mi coś innego. – szepnęła cicho Lil i pociągnęła nosem.

- Chciałbym, pragnę waszego szczęścia, ale już nie wyobrażam was sobie razem. Ty jesteś nieustannie smutna, nie pamiętam kiedy ostatnio się szczerze śmiałaś, a James jest chodzącą bombą i nie wiadomo kiedy wybuchnie. Nie mówię, że macie skreślić ten związek, ale… odpocząć od siebie.

- Odpocząć… Łatwo powiedzieć! Jak mamy od siebie odpocząć skoro wszystko praktycznie mamy wspólne. Wspólne lekcje, wspólni przyjaciele, wspólny Pokój Wspólny. Co ja mam zrobić?

- Nie wiem, ale cokolwiek zrobisz, pamiętaj, że jestem przy tobie. – powiedziałem i przytuliłem ją mocno. Chciałem, żeby była szczęśliwa.